11. Oosterhout de gekste

Op de havo was ik een vrolijke frans, en koos ik Duits. Ik was me allaaaang bewust van mijn oneindige onhandigheid en er zat na de mavo dan ook niet veel anders meer op dan de verpleging. Ik vraag me wel eens af wat er gebeurd zou zijn als mijn moeder me niet op een havo had binnengeloodst. Flamboyante rechtsbuiten van het Nederlands hockey elftal? Alfred Jodocus Kwak duider bij De Wereld Draait Door? Of toch gewoon verpleger met een 2 katten en een huurhuis in Woensel-West. De overstap ging niet zonder slag of stoot. Op de Nassau Scholengemeenschap, waar ze mavo én havo hadden, was ik niet welkom vanwege mijn leeftijd, mijn cijferlijst en iets met mijn gedrag. Ik heb de brief nog liggen.

Terugkijkend was mijn tijd op de havo de meest zorgeloze tijd tot nu toe. Ik had een grote muil, maar was geen boef met hoofdletters. Nog even bang geweest dat het allemaal moeilijk zou worden, de wiskunde enzo. Maar als je daadwerkelijk oplet in de les bleek het allemaal goed te doen. Ik volgde mijn pretpakket vakken verspreid over de twee havo 4 klassen en was ondanks de onderlinge rivaliteit een graag geziene gast in beide kampen. Sport als examenvak, Yamaha Aerox scooter (met ZX uitlaat), fijne vriendengroep in Oosterhout en DragonBall Z op TV, eigenlijk miste alleen x nog.

Kolonel Rangpang én Kapitein Stoppel

Dragonball Z…. Fuuusion!

Hetgeen ik nu als problematisch zie begon met de studie Fysiotherapie. Ik herinner me mijn geboortehuis, de houten tafel met het dikke blad. Met mijn vader neem ik de brief voor het introductiekamp door. ‘Wat bedoelen ze met slogan?’ Mijn vader doet zijn best uit te leggen wat een slogan is, maar heeft voor deze situatie ook niet direct iets paraat. ’Oosterhout de gekste’ werd het. Ik dacht er verder niet over na.

Ik ging er op de fiets heen, een rijbewijs zou nog 14 jaar duren. Als derde kwam ik ergens in Bavel aan, ongetwijfeld met een hip-hop cd in mijn diskman. Ik mocht meteen mijn mond houden en in de horizontale rij gaan staan. Vierdejaars fysiotherapie studenten leken oud en deden zich overtuigend streng voor. De zon scheen, ik was vrolijk, sprak terug. Ik had wel eens gehoord van ontgroeningskampen maar wist niet dat ik er zojuist in was beland. We moeten ‘Heb je even voor mij’ zingen en wachten op de rest. De sfeer is licht gespannen, maar ik voel me prima. ‘Grote mond heb jij, voel jij je beter dan de rest?’ Ik begreep de vraag niet helemaal. ‘Hoezo beter dan de rest?’ Vraag ik. ‘Laat maar, wat is je slogan?’ Het meisje naast mij werd zojuist voor lul gezet omdat ze er geen had. 'Oosterhout de gekstuh!’ antwoord ik. De grootste eikel van het stel wil me gaan uitleggen dat dit een kutslogan is, maar een vrouwelijke eikel(eikal?) achter hem valt me bij. Dat klopt! Ik ben er laatst nog geweest, gekkenhuis daar.

Wat volgt is een week die ik niet zag aankomen. Ik weiger onderdanig te doen wat me niet in dank word afgenomen. Ik word als voorbeeld gebruikt. Tijdens de controle van de spullen wordt mijn discman afgepakt, in die tijd een ledemaat. Ik sputter tegen en zie dat de eikal nu serieus moeilijk tegen me gaat doen. Onzekerheid van haar kant, gezien haar rotte appel gezicht, maar dat had ik destijds niet door. Ik moet voor straf haar schoenen kussen. Ik weiger en word lichtelijk agressief. Een gozer komt erbij om de boel te sussen want ik stond op het punt haar mijn schoenen te laten proéven. Het kwam mijn populariteit onder de leiding wederom niet ten goede en had extra Frans Bauer solo’s en vanille vla over mijn hoofd tot gevolg. Ik herinner met dat ik ‘ik ben vandaag zo vrolijk moest zingen’ en de lachers op mijn hand kreeg door ‘soms ben ik wat neurotisch, psychotisch en chaotisch’ toe te voegen. De opdrachtgever vond het niet zo grappig, extra lading vla. Dat deed me niet veel, het waren pakken vla zonder vies flubbertje bovenin zoals bij de ouderwetse glazen flessen die we vroeger thuis kregen van de melkboer. Een flessenkrat met 4 flessen melk, 1 chocolade en 1 vanillevla.

Tot overmaat van ramp word ik voor het eerst in mijn leven intens verliefd. Ongezond verliefd zou later blijken. Een 4 jaar oudere vrouw, die me op een spoor van voorliefde voor billen van het vollere soort zou zetten, knalde met al haar spontaniteit rechtstreeks mijn 18 jarige hart in.

Natuurlijk was de strengheid van de kampleiders gespeeld en bedoelt om de kersverse havo klantjes dichter bij elkaar te brengen. Het had op mij een averechts effect. De derde nacht, als we terugkomen in de slaapzaal na allerlei stompzinnige spelletjes, zijn de luchtbedden wederom leeg en is alles overhoop gehaald. Erger dan de luchtbedden is de dronken mensenmassa om me heen en de nachtelijke wek partijen met Frans Bauer’s kersverse hit. Ik kan veel hebben, als ik maar slaap. Op deze manier ga ik het niet trekken.

Die nacht neem ik een besluit. Ik pak mijn weer opgeblazen luchtbed en slaapzak op en loop met mijn zak lampje het bos in. Bij het verstompte lawaai in de verte slaap ik als een bosroosje en kan de volgende ochtend nog net wat krentenbollen snaaien voor het dagprogramma begint. Ik zou de rest van de week in het bos slapen en alle nachtelijke treiterijen missen. Het beviel me wel, die huup huup afzonderingstruc.

Het afzonderen stopte niet. Al snel luisterde ik nog meer muziek en trok ik me nog meer terug. Als we met mijn vriendengroep ergens heen fietsten of liepen was ik vaak achteraan te vinden met mijn koptelefoon, verzonken in The Marshall Mathers LP. Op mijn werk bij horeca bedrijf Arjan van Dijk was ik meer op het toilet Snake 2 aan het spelen dan dat ik welkoms plateaus maakte voor de gasten(rijtje Spa rood, rijtje cola, rijtje rode wijn, rijtje witte wijn en een rijtje Spa blauw). Het afzonderen is nooit meer gestopt.

De Vierde Kaart

Snake II

Terugkijkend was ik veel te onvolwassen en verlegen voor een fatsoenlijke relatie. Nogal blue sprak ik mijn hotel de botel gevoelens niet uit en was blij met alle momenten die we samen doorbrachten. Ik moest het hebben van mijn grapjes en Michael Jackson impressies op de dansvloer. Ze kwam uit een rijk en tamelijk disfunctioneel gezin. Zo’n gezin waar ze altijd kokosbrood hebben. Ze kon bij mij niets fout doen, ik was totaal verblind… Een vrouw!

Het werd nauwelijk wat ik ervan verlangde. Net als de studie Fysiotherapie kwam er een vroegtijdig einde aan ons schoolvoorbeeld van een Vierde Kaart relatie. De vrolijke frans was niet meer vrolijk. Mijn zelfbeeld kwakkelde rond het vriespunt. Een neerslachtigheid die tot op de dag van vandaag nooit heel ver weg is overviel me sluimerend.