12. Visker Vlees
Aura en Seabert in ogenschijnlijk stoute omstandigheden.
De nazomer kabbelt rustig voort, als het middenstuk van een vlakke Tour etappe. Het Zeeuwse huurhutje is ideaal, zelfs de suffe zwartwit foto van meeuwen op een strand heb ik inmiddels omarmd.
Het vroege wakker worden went langzaam al houd zwarte thee me niet meer afdoende op de been. De dag begint pas echt als er slappe kantoor espresso door de aderen stroomt.
Ik verken hardlopend het dichtstbijzijnde strand en word tot gevolgd door een nieuwsgierige zeehond. Voor een simpele Brabander een vrij exotisch gebeuren. Om de 100 meter steekt hij zijn bolle koppie omhoog. Ik stop even en zoek op Youtube de intro van Seabert. De van oorsprong Franse kinderserie uit mijn geboortejaar begint terwijl het beestje naar me kijkt. Luisterend naar de introtekst bekruipt me het gevoel dat het toegewijd drietal heeft gefaald.
“In vroeger tijden bestond er op onze aarde een zeker evenwicht tussen dieren en mensen. Geen van beide soorten vormde een bedreiging voor elkaars bestaan. Helaas is die omstandigheid veranderd. Tegenwoordig is er geen plekje meer op aarde waar honderden diersoorten niet worden bedreigd met uitroeiing door de meedogenloze minachting van de zich immer uitbreidende mensheid. Vervuiling en misbruik van de natuur en de daarin levende dieren heeft een beangstigende hoogte bereikt. Hiertegen strijden onze helden: Tommy, Aura en Seabert. Dit toegewijd drietal, wil de natuur die er op aarde nog bestaat beschermen. Zodat die altijd zal blijven bestaan.”
D’n Purno in ogenschijnlijk goede tijden
Meerijden en meekijken, dat is mijn voornaamste taak. Op het hek open en dichtdoen na dan. Met oprechte interesse stel ik Alex allerlei vragen over de dagelijkse werkzaamheden en de aanwezige flora & fauna. Ik vang al snel negatieve klanken op over onnodige management lagen, bedrijfspolitiek en de paarse werkkleding. Toegegeven, het paars zou een ‘heide’ kleur moeten voorstellen maar is in mijn optiek een prima basis voor een Purno de Purno (carnavals) outfit. Het geklaag zie ik verder vooralsnog als systeemfouten die in elk groot bedrijf sluipen. Ik heb nog nooit op een opleiding of cursus gedaan waar niet over werd gezeken achter de rug van de leidinggevende om.
Collega Eddy in net als collega Alex boswachter beheer en dus een iemand waar ik geregeld bij instap. Alex lult zoveel dat slapen geen optie is, maar bij Eddy val ik onder weg naar Tholen standaard in slaap. Eddy is 26 maar heeft genoeg praktijk ervaring om dit stuk van Zeeland onder zijn hoeden te nemen. Met zijn krullen, sympathieke karakter en onschuldig hoofd is het weer een heel ander koekje.
Ik vond Schouwen-Duiveland strak, maar Tholen(waar Zeeland Brabant kust), slaat alles. Als we het gebied binnenrijden verbaas ik me uitrekkend en gapend over de immense verkavelde platgespoten vlaktes. Industriële boeren hebben het hier voor het zeggen, zoveel is duidelijk. De waterstand, de afschot van elke beest groter dan een egel, het maairegime, alles in dit SGP-CDA bolwerk wordt bepaalt door de agrariërs. Onze groene auto wordt gedoogd. Aan Eddy de ondankbare taak om de natuur, wat vooral bestaat uit dijken en hier een daar een schaamlapje grasland met 5 bomen, te beheren en de klagende boeren te woord te staan. Hij doet het met ogenschijnlijk plezier en ik realiseer me dat ik in zijn functie al 500 keer ruzie had gehad.
Afrijden in Goes, I approve of this message
Ondertussen ben ik maar weer eens begonnen met rijlessen. Niet omdat ik het kan, maar omdat het moet. Als ik ooit nuttig wil zijn voor Staatsbosbeheer en me over deze provincie willen verplaatsen zal er een auto aan te pas moeten komen. De lessen bij rijschool Boogaard moeten minstens 3 uur zijn, want het is nogal een saai en recht pleuris eind over de Zeelandbrug voor we in examengebied Goes zijn. Het is overdreven om te stellen dat we na 3 rotondes weer terug moeten, maar veel scheelt het niet.
In mijn huisjes bedoeld voor kleine Duitse families studeer ik elke avond een uurtje met Stabilo Boss in de hand. De wereld van de insecten intrigeert me het meest, maar mist richting. Het zijn er nogal wat. Als er een beestje mijn huisje binnen kruipt of vliegt bestudeer ik hem of haar als een verstrooide professor met mijn nieuwe loepje. Ik heb nu al zin in het voorjaar en het is oktober. Hoe meer ik leer over de natuur en al zijn samenspel, over de oneindige hoeveelheid creativiteit die overal in is geslopen, hoe meer ik word gesteund in mijn vermoeden dat ik in de goede richting ben gaan studeren en werken.
Let my baby ride
Na de nodige speciaalbiertjes en hijsjes van mijn lichte hash jointjes dansen we de zeeuwse zaterdag nacht in op R.L. Burnside. Ik krijg de neiging om de evolutie theorie op mijn blote knieën te bedanken voor Rock & Roll vrouwen die absoluut geen kinderen willen. Een onderwerp waar we het nógal duidelijk over eens zijn. Ik vond het ook fijn met mijn natte haartjes op de bank Onderweg naar morgen kijken met een schaaltje paprika ribbel. Maar dat is een slechte reden om nog meer consumerende mensapen op de wereld te zetten. Een slechte reden in een lange reeks slechte redenen. Daarover wellicht later meer.
De omgang met collega’s voelt ondertussen van tijd tot zij zo natuurlijk als een Spoetnik vaccinatie. Collega’s hoeven geen vrienden te zijn, maar de totaal andere energie waar ik in sta met bekenden tegenover in werksituaties, baart me zorgen. Zodra ik alleen ben, buiten of in een andere ruimte, valt er iets onbeschrijfelijk van me af. Wat is dat toch? Waar komt het vandaan? Wat doe je eraan? Je kunt best een onhandige boswachter zijn en slagen binnen Staatsbosbeheer. Totaal je eigen weg gaan en slagen binnen Staatsbosbeheer is een ander verhaal. Netwerken. Ook zoiets. Het schijnt essentieel te zijn, maar ik word nog liever varkens baron. Visker Vlees, best pakkend.