16. Pipi geluidjes
We hebben de disfunctionele familie besproken: Guiseppe, Maria en Antonello. Er zijn nog 5 andere vrijwilligers aanwezig waar ik me tot moet verhouden. Viola is de yoga lerares van het gezelschap. In een kleine kamer naast de mijne geeft ze elke ochtend en avond online yogalessen. Na een onstuimige jeugd en adolescentie in Milaan heeft ze een opleiding tot yoga docente gevolgd in Mumbai en is na jaren India vanwege corona terug in haar geboorteland. Ze is mooi, maar kleed zich als een verkouden sloddervos, inclusief muts en eeuwige thermoskan thee. Ze lacht en danst veel en ziet overal lessen en signalen van het universum. Ze blijkt al snel de enige waar ik langer dan een kwartier mee kan praten. Uren, blijkt al snel. We kijken allerlei films en discussiëren er vervolgens over, waarbij mijn innerlijke wereld enthousiast wordt uitgeplozen met doordachte vragen.
Ik had me voorgenomen de 1ste januari half dood in bed door te brengen, draaiend met mijn voeten om de misselijkheid iets om handen te geven. Om dit te organiseren reed ik met de oude Giuseppe tijdens de lockdown van 30 December via achteraf weggetjes naar de dichtstbijzijnde supermarkt. Hij had venkel nodig. Voor hem blijkbaar een primaire levensbehoefte. Komisch langzaam rijdt hij door de heuvels in zijn 30 jaar oude Fiat Punto, scheldend op de Italiaanse regering. Ik neem eenmaal aangekomen een doos met 30 flesjes Nastro Azzuro, havermout, rozijnen, chips en 2 flessen goedkope bubbels. We moeten lang wachten in de rij voor de kassa waar meer Italianen zogenaamd essentiële boodschappen doen. Ik kan een zakje Frizz Frizz van 1 euro wederom niet weerstaan. De zoetzure beertjes verzachten de wachttijd.
Op dezelfde dag besloten de kleine Zweedse Uvetta en de Hamburgse Steffi dat het wel een leuk moment was om elkaar kaal te scheren. Het ging er al dagen over en het zou er nog dagen over gaan. Bij terugkomst zie ik ze als moffenhoeren verkleed ongemakkelijk over elkaars bol aaien en kijkend naar de lange lokken in het gras. Ik speel het spel van ‘staat je goed!’ niet mee. Het voelt weer net iets meer alsof ik in een inrichting zit. De lange zwarte krullen van Steffi en de lange blonde haren van Uvetta zouden lang blijven liggen en in de vroege lente dienen als nestmateriaal voor de eerste broedvogels van het jaar.
Uvetta is overigens niet haar echte naam, maar Italiaans voor rozijn. Haar echte naam is een iets onmogelijks Zweeds waar niemand zich aan wil wagen en aangezien ze zoveel druiven heeft geplukt de afgelopen zomer is ze zo gaan heten. Uvetta is schattig en een beetje mucho in het Spaans en too much in het Engels. Ze heeft ADD+ en vindt alles leuk. Maar dan ook echt alles. Er gaat geen liedje voorbij dat ze niet vol enthousiasme Shazamt om vervolgens waarschijnlijk nooit meer te luisteren. Elk filmpje vind ze geweldig en wil ze laten zien, wat het internet nogal een valkuil maakt. Ze heeft een rotsvast geloof in astrologie. In de nacht, als ik mijn oude mannen plasjes doe, zie ik regelmatig het oplichtende licht van haar telefoon waarmee ze aan een stuk door over de planeten en vooral hun effect op de mensheid leest. Ik geloof er allemaal geen hol van, maar kreeg bij aankomst meteen een uitgebreide ‘reading’ waarbij ik vooral bij moeders moest dubbelchecken hoe laat ik precies geboren ben. Tien over vier in de middag, ik had het goed onthouden. Als ik geen zin heb om af te wassen zeg ik dat dit komt omdat ik geboren ben met Saturnus in Boogschutter, waar gelukkig om gelachen kan worden. Nu, met de gemillimeterde coupe komt haar karakter als semi-gekkie wel logischer over. Over de vraag of de vlieg in onze kamer ook in verbinding stond met de planeten moest ze lang nadenken. ‘Misschien’ antwoorde ze, dus vroeg ik de vlieg maar meteen naar zijn geboortedatum én tijdstip.
Maar goed, Viola dus. Als ik het gesprek even van mijn psyche afwend en zelf wat prikkende vragen stel geeft ze ineens toe dat ze sex mist. ‘I like to fuck you know’ zegt ze met een Italiaanse tongval. Er razen zoveel voor de hand liggende emoties en antwoorden op deze opmerking door mijn hoofd dat ik uiteindelijk stamel: ‘Yeah, it’s oké I guess’. We kunnen erom lachen maar de sfeer in de kamer is omgeslagen van ontspannen naar spannend. Ik heb geen vrouw meer aangeraakt sinds de dag voor mijn vertrek uit Nederland. Met wat humor maar weinig subtiel bied ik aan haar uit de spreekwoordelijke brand te helpen. Een spannend gesprek volgt. We zien elkaar elke dag en zitten nogal op elkaars lip hier met zijn allen, en als het niet fijn, of nógal fijn is, zitten we met de gebakken peren. Al dan niet met basterdsuiker.
Ik doe sinds mijn aankomst op de boerderij dagelijks yoga, iets wat ik nooit heb gedaan. Een 30 day yoga challenge van Yoga met Adrienne. Ik ben niet erg tevreden over mijn ‘downard facing dog’ en vraag Viola om advies die in dezelfde kamer haar avondles voorbereid. Ik doe voor wat ik tot dan toe doe en niet geheel verrassend doe ik het totaal verkeerd. Stapje voor stapje lopen we door de houding tot ik met mijn kont in de lucht sta en Viola me bij mijn heupen langzaam naar achteren trekt. Ik word me bewust van het feit dat ik deze positie nog nooit heb meegemaakt in deze rol en denk zwetend en puffend aan sex met Viola. Ze zegt: ‘Do you feel the difference when I pull you?’ Ik stort naar de grond en we barsten samen in lachen uit.
Uvetta is ondertussen overdreven tevreden met haar gemillimeterde coupe, het gaat over weinig anders meer. Het begint er op te lijken dat een tweede compassie project zich aandient. Sinds ik heb gezegd dat ze op Sinnead o’ Connor lijkt klinken de ‘Nothing compares to you’ achtige zeikliedjes door het huis, want de oordopjes zijn blijkbaar kapot. Ik had beter kunnen zeggen dat ze op Michael Jackson leek, had ze ook geloofd. Viola helpt me eraan herinneren dat Uvetta en Maria hier waarschijnlijk niet voor niks zijn en dat ik ze kan gebruiken als lesmateriaal om van de eeuwige hekel af te komen. ‘Ow was ik maar, bij mooooeder thuis gebleven’ zing ik, maar niemand verstaat me.
Als Viola en ik in de eerste week van jaar een film willen kijken ligt Uvetta weer eens te slapen in de kamer die ik met haar deel. Viola heeft een eigen appartement verderop in het straatje, maar daar is geen internet. Gelukkig vraagt ze of ik zin heb om mee te gaan naar Sora om zoete meuk te gaan eten. We rijden naar haar favoriete Pastecceria en kopen vier gebakjes die worden ingepakt als sinterklaas hoofdcadeaus. Ik ben al een week of twee niet meer in de bewoonde wereld geweest en het valt me op dat de mensen op straat zich goed kleden. Op de farm loopt iedereen er vur schandaol bij. Ik ben inmiddels de enige man tussen 6 vrouwelijke vrijwilligers die het allemaal even koud hebben en dus gekleed als Eskimo’s door de wereld schuifelen. Met ons prachtige pakketje lopen we over straat naar een apotheek waar ik heen wil voor omeprazol en melatonine. Het wemel in Italië van de Apotheken, gewoon een paracetamol voor alles wat pijn doet is er hier niet bij. Ik twijfel nog even of ik ook paracetamol zetpillen van 1000mg moet kopen voor katterige noodgevallen maar durf het niet aan. Geen idee hoe ik het moet vertalen en het is niet direct een traditie waar ik Viola van op de hoogte wil brengen. Terug in de paarse Fiat kunnen we het niet meer houden. Zullen we? Ze scheurt de verpakking open en kijkt me vragend aan. Ik knoop mijn broek alvast los. Ze stelt voor samen één gebakje op te eten. In tien minuten eten we alles grommend van genot op en met buiken vol room maken we een pitstop omdat ze nog Nutella koekjes wil halen in de supermarkt. Eenmaal in de winkel bedenkt ze zich en sta ik in de rij met gember-citroen thee. Ik ga weer aan de Frizz Frizz. Viola wil alleen de rode.
Terug op de boerderij willen we nog steeds een film kijken maar kamergenoot Uvetta is aan de telefoon. Onverstaanbare Pipi Langkous geluidjes vullen de kamer. Ik voel me schuldig over de hoeveelheid room in mijn buik en irriteer me. Ik vraag niet heel subtiel of ze misschien even ergens anders verder kan bellen. Bad move. Ontdaan verlaat ze de kamer en belt verder in de badkamer. Viola vind het zielig. Boven is een kleine 1 persoons kamer die leeg staat waar we heen kunnen, al staat de verwarming er niet aan. Ik sputter nog wat tegen maar geef me uiteindelijk gewonnen. In het donkere kamertje kijken we A marriage story, een film die ons net als de het kamertje koud laat. Op het eenpersoonsbed kruipen we tegen elkaar aan. Terwijl de overige huisgenoten over de gang lopen vrijen we nog half aangekleed en grommen alsof we weer gebakjes aan het eten zijn. Opeens bedenkt ze zichzelf dat ze een heel appartement om de hoek heeft. We hebben geen internet meer nodig.