3. Unox

Het fulltime barwerk sloopt me fysiek beetje bij beetje. Herrie die ik niet kan controleren sloopt me mentaal. De espresso slaat in en er komen kinderren de te strakke koffiebar binnen. Een ongelukkige combinatie. Ik vervloek moeder en kroost en zet een ‘focus’ playlist op in de hoop het geluid wat te filteren. Er werkt een serveerster met een kont als een tractor waar de zwaartekracht geen vat op lijkt te hebben. Het maakt veel goed al is het niet de focus die ik zocht. Ik weet inmiddels dat ze stage loopt, vijfentwintig is, in Den Haag woont en Gluteus Maximus heeft ingeruild voor brein capaciteit.

Ik scroll wat heen en weer op zoek naar een nieuwe levensrichting. Wie ben ik, wat wil ik, wat kan ik. Dat soort werk. Vragen die me doorgaans niet vrolijk stemmen.

Qua karakter moet ik alleen werken, wat dat betreft is Amsterdams bier cafe Gollem ideaal geweest het afgelopen jaar. Qua lever en salarisvooruitzicht is het helemaal ruk. Ik kan me niet inhouden en drink mezelf met de nodige lol langzaam de vernieling in.

Als belachelijk slechte verkoper bleek een eigen onderneming ook niet het gouden ei. Ik heb het 5 jaar geprobeerd, ik leef nog, heb hier en daar wat positiviteit de wereld in gebracht en dat bleek het hoogst haalbare. Op Facebook ga je niks vinden Niels. Ik beland bij MBO studies. Waarom ook niet… Bos en Natuurbeheer, dat klinkt best vet! De tractor zweeft voorbij wat als een goed voorteken beschouw. Ik lees de online brochure en ben verkocht. Buiten, natuur, halve ambtenaar; kan niet beter. Thuisgekomen leg ik het voor aan mijn toenmalige vriendin. Dat zou pas tof zijn, als je boswachter wordt. Een breedgedragen mening, zou blijken.

Een jaar later is het zover. Ik ben uitgenodigd voor de selectiedag van Staatsbosbeheer. Samen met 20 anderen worden er deze dag 10 testen van een half uur gedaan. Er worden 10 mensen uitgekozen voor een 2-jarig leerling contract.

Van Oosterhout naar fucking Zeewolde. Zonder rijbewijs moet je niet teveel zeiken, maar het is wel warm in de trein. Ik reis met een kater en een poster waar ik een redelijk uitgebreid photoshop project van heb gemaakt. Een bos landschap met de nodige diertjes quasi professionele erin verwerkt. ’Jezelf presenteren’ was de enige opdracht waar je je op kon voorbeiden en ik hoop dat deze poster me houvast gaat geven. Ik stap over in Amersfoort en vergeet hem in de trein.

Aangekomen op plaats van bestemming ontmoet ik een andere kandidaat. Laura. 10 jaar jonger dan ik, een mooi figuur en irritant tot op het bot. Ik ben zenuwachtig, maar Laura heeft het niet meer achterin de bus van Nijkerk naar Zeewolde. Ze zegt om de 10 seconden dat het ‘toch allemaal loop zoals het loopt’ terwijl ze in de bus een onrustig jazz ritme tikt met haar te schone bergschoenen. ‘In welke provincie zou jij graag je eerste jaar zitten? Vraagt ze, en ik hoop met name niet in dezelfde als die van Laura. ‘Ergens in het zuiden’ heb ik aangegeven…

Mijn grondhouding is als gezegd vaak; iedereen is irritant. Die self fullfilling prophecy blijk vandaag qua overige deelnemers vrij goed te kloppen. De ogen staan niet allemaal even recht. Een hoog radio 538 gehalte. Eenzijdige voeding. Ik hoor de met onderdrukte zenuwen bullshit gesprekjes aan. Ja inderdaad, we gaan gewoon ons best doen. Ja inderdaad, we zien het wel. Het lijkt hier wel een hersenstam zoveel zenuwen, ik word er zenuwachtig van. Hier kan ik wel van winnen denk ik terwijl ik afgezonderd 3 broodjes met kaas eet. Ik spoel ze weg met zwarte thee en troebele appelsap en ben er klaar voor.

De testen worden gedaan in en om het terrein van dit bosrijke Staatsbosbeheer pand. Een aantal worden in duo’s afgewerkt, ik ben gekoppeld aan Laura. De eerste opdracht gaat over machines. Laura weet minder dan ik maar haar mooie krullen doen duidelijk zijn werk op de gozer die ons bevraagd. Gelukkig weet ik genoeg te ouwehoeren over de motorzaag. Ik heb als voorbereiding op deze sollicitatie de nodige groene cursussen en praktijk dingen toegevoegd aan mijn CV. Vier volle dagen in de sneeuw staan blauwbekken in een verder strak gemaaid stuk van Noord-Holland. Motorzaag certificaat behaald. Ook de bosmaaier en zeis staan er inmiddels op evenals cursussen bloemenweidecursus een basiscursus weidevogelbescherming en een jaarcursus voedselbossen.

We weten beiden niks van de grote units die je achter een tractor kan hangen om weet ik veel wat te doen. 3 jaar later weet ik het nog steeds niet. De tweede test is een kennistest over de bladeren van boomsoorten. Dit vind ik mooi, ik was te druk om het inzicht op te vangen. Een 9 of 10 schat ik in.

Ik word geroepen voor de derde opdracht en ik zie het al. Het zweet breekt me uit. Godver de tering, denk ik. Dit kan iedereen met zijn ogen dicht, en ik niet eens als ik mijn derde oog laat laseren. Mijn vingers zijn te dik, mijn technisch inzicht infantiel. Omdat het anders te gemakkelijk zou zijn leid een begeleider je af. Waar zie je jezelf over 3 jaar? Wat is je favoriete natuurgebied? Bullshit antwoorden geven kan ik als de beste, een eigenschap die me al uit menig situaties heeft gered. Ik zweet nu officieel als een otter en begin meteen scheef. Kut, is dit nou het dak of de vloer? Ik bedankt alvast een lollig antwoord voor als ik hier later vragen over krijg. “Dit vogelhuisje is in elkaar gezet door een motorisch gehandicapte Brabander, gebruik volledig op eigen risico”.

Ik zal nooit weten of het dak de vloer is geworden of vice versa. Het eindresultaat: een niet waterdicht, niet tochtvrij vogelhuisje en dus alleen te gebruiken voor vogels zoals ik die niet te nauw kijken. Zoals bijvoorbeeld een Spreeuw, al is het gat daar met een diameter van minder dan 4 cm niet groot genoeg voor. De rest van de dag zijn er nog 2 gesprekken die me goed afgaan. Ook de tour voor oud studenten die lastig doen en de tour voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt gaan me goed af. Dat mag ook wel na 5 jaar tours geven. De laatste test is een rondje door een Eiken - haagbeuken opstand, een gozer die zowat mijn zoon had kunnen zijn weet alles maar ik sla me er doorheen. Ik kwam niet op het woord Kornoelje.

De uitslag wordt niet gegeven maar ondanks mijn vogelhuisjes aanleunwoning houd ik er een positief gevoel aan over. 5 maanden later volgt de email, ik ben binnen.

Het eindresultaat