Als muziekliefhebber een gevoelig onderwerp. Mensen die moedwillig voor infantiele achtergrond deuntjes kiezen, ik zal ze nooit begrijpen. Hoe kan ik ooit vrienden worden met iemand die elke dag 15 keer naar hetzelfde David Guetta nummer wil luisteren?

Hij roept iets onaangenaams wat ik niet versta en ik draai mijn fiets om en rijd langzaam zijn kant op. ‘Wass dan?!’ Roep ik. Dat riep Arjan Robben ooit tegen zijn eigen publiek in de Champions League finale en voelde wel toepasselijk nu. Toegegeven, op zulke momenten weet ik niet precies wat ik ga doen…

Het zweet breekt me uit. Godver de tering, denk ik. Dit kan iedereen met zijn ogen dicht, en ik niet eens als ik mijn derde oog laat laseren. Mijn vingers zijn te dik, mijn technisch inzicht infantiel.

De reflexen zijn niet eens zo slecht. Mijn been is geschaafd en er zit een klein maar diep wondje op mijn linker pinkmuis. Alles zit onder de modder, de 2 voorste tassen zijn van mijn fiets gevlogen. Een halve minuut scheld ik met alles wat ik heb, zo hard als ik kan. Niemand die het hoort, maar het lucht op.