2. Worteldiepte
Boomwortels hebben drie dingen nodig: water, zuurstof en een bodem los genoeg om wortelpenetratie mogelijk te maken. In de zoektocht naar deze drie benodigdheden zoeken boomwortels het graag in horizontale richting. In de diepte lopen ze eerder tegen onhandigheden aan als een te dichte bodem en slechte waterafvoer. Problemen die langs een rivier in een verstedelijkt gebied al snel de kop op steken.
Ik fiets nu vier dagen langs de rijn van Keulen richting Basel. Ik zoek vrijheid, fitheid, afwisseling en avontuur. Afzondering, vooruit, dat ook. De boomwortels beginnen hun horizontale zoektocht met dunne wortels die uiteraard steeds dikker worden. Het wortelweefsel wat in aanraking komt met de verharding raakt geïrriteerd. Deze irritatie zorgt vervolgens voor het aanmaken van weer extra weefsel en het asfalt onder deze fietspaden werkt ook niet mee. De capillaire werking hiervan zorgt voor omhoog gezogen bodemvocht en dit is weer handig voor de boom in zijn zoektocht naar water.
Als een volleerd bokkenrijder fiets ik hobbelend over dit eerste wereldprobleem tegen de wind in naar het zuiden. Als je in Oktober van Noord-Brabant naar Italië gaat fietsen moet je niet opkijken van wat regen en wind. Maar dat de wind elke dag precies in je gezicht blaast is, in combinatie met boomwortel hobbels en regen niet de ideale start. De benen willen wel en de muziek gaat er lekker in. Het kan alleen maar beter worden houd ik mezelf voor.
Ik kampeer in ‘het wild’. Twee uur voor zonsondergang zoek ik een supermarkt en een slaapplek. Dat laatste is het spannendste van de dag. Elke keer weer maak ik me druk over eventuele nerds die komen zeggen dat ik weg moet als ik net mijn tent heb opgezet en mijn prutje heb opgewarmd. Ik beeld me dan herhaaldelijk in hoe ik ze vriendelijk in welke taal dan ook verzoek op te donderen. Na 2 weken Duitsland heb ik behoefte aan een camping, al mijn kleren zijn vies, ik stink als een hond. Ik krijg het gevoel alsof mensen speciaal voor mij hun mondkapje nog eens goed over de neus trekken. Ik spring in de ochtend in de Rijn, maar moet vervolgens toch weer een of andere kleurrijke zweetlap aan. De camping is een tientje en met 3 douchemuntjes van 50 cent neem ik het ervan. Schoon en herboren eet ik verse ravioli met een blik tomatensaus, cherry tomaatjes en erwtjes terwijl ik kijk naar drukke kraaien in imposante eiken. Het zijn bonte kraaien. Bonte kraaien zijn nauw verwante familieleden van ‘onze’ zwarte kraaien. Waarschijnlijk is het verschil tussen deze twee soorten ontstaan tijdens de laatste ijstijd, toen 2 verschillende populatie afgezonderd van elkaar voorkwamen. Het bonte gedeelte van de kraai duidt op de groezelige grijze kleur van het grootste deel van het verenkleed. De kop kop, vleugels en staart zijn kraaienkwart. Het geeft ze niet een heel hoog knuffelgehalte, maar omdat ze in Nederland nauwelijks te zien zijn voelt het voor mij toch als een extra mooie kraai. Ik ben sowieso fan van alle kraaiachtigen vanwege hun intelligente en opportunistische karakters. In Nederland zijn het: De Gaai, Ekster, Kauw, Kraai, Roek en meneer de Raaf.
De hele familie in Nederland
De ravioli blijkt ondanks een prima eetlust 2 porties te zijn, waardoor ik morgen niet hoef te koken, maar wel weer extra gewicht mee moet slepen. Maar goed, als je 2 boeken over spreeuwen meesleept kan dit er ook nog wel bij.
Na het eten berg ik mijn spullen op voor de dagelijkse regen. Alles gaat óf in de tent óf in een van de vier rode en waterdichte fietstassen. Ik ga liggen als de zon onder gaat rond 19:30 en begin aan de avond rituelen. Allereerst Italiaanse les met Duolingo. Ik heb een abonnement gepakt en alle tijd om in de wekelijkse top tien van mede strebers te eindigen. Geconcentreerd vliegen mijn ogen en duimen over het scherm met zo nu en dan een ‘godver’ bij een fout antwoord. Vervolgens bekijk ik mijn route op Strava: 80 kilometer vandaag, het gemiddelde. Ik geef wat random sporters een paar kudos en open 3 weerapps om te bekijken hoeveel wind en regen ik morgen precies moet gaan happen. Gelukkig geen regen bij zonsopkomst. Nat je tent inpakken is nog erger dan hem nat opzetten; de beloning blijft uit. Ik lees en arceer wat in een van mijn Spreeuwen boekjes.
Officieel in Duitsland
De Ravioli
Dan, als er niet veel anders opzit fantaseer ik over hoe ik Eva Crutzen versier. In een kroeg in Amsterdam grijp ik mijn kans. Ik weet dat ze een zwak heeft voor Hip-Hop en 90’s hits. Ik ben precies aangeschoten genoeg de kroeg is half leeg en donker. We werpen elkaar steelse blikken toe. Jezus Niels, ‘steelse blikken’… nou goed, het is mijn fantasie en ik ben te druk voor een betere beschrijving.
Bij Too Close van Next loop ik naar haar toe en zonder iets te zeggen dansen we om elkaar heen. Ze drinkt witte wijn. Ik kom langzaam dichterbij en als ze naar me kijkt doe ik theatraal een stap terug. Ik pak mijn mondkapje en doe de touwtjes van 1 kant in mijn broek zodat de stof voor mijn kruis hangt en het andere touwtje tussen mijn benen bungelt. ‘Safety first’ zeg ik serieus met opgeheven hand. Helemaal gelijk, antwoord ze, en ze loopt naar haar tafeltje terug om haar masker te pakken. Rood met witte stippen. Twee vriendinnen doe alsof ze een gesprek voeren maar kijken vooral naar ons. Dagend, lachend en heupschuddend loopt ze naar me toe en volgt mijn voorbeeld. Vier vingers verdwijnen een seconden in haar donkere spijkerbroek en ik neem snel een slok bier om mijn geilheid te verbergen.
We dansen dicht tegen elkaar aan. Ik pak haar heup vast en leid even. Wij ben jij? Vraagt ze met haar neus dicht bij de mijne. ‘ Ik ben Niels’ zeg ik. ‘Ik ben Eva’ en ze kust me.
Op de weg naar haar appartement(ook in mijn fantasie heb ik blijkbaar geen huis) laat ze voorzichtig een klein envelopje zien. ‘Hells yes’ zeg ik iets te enthousiast maar tegelijkertijd blij dat ik er niet me aan kom zetten. Ze stopt hem terug in haar tas, blijkbaar is dat voor straks en probeert ze de avond vorm te geven in haar hoofd. Ik zelf heb vanaf dat moment moeite met hetzelfde. De fantasie neemt onrustige vormen aan. De verhaallijn begint te schokken. Iets met wortelpenetratie. Gelukkig heb ik nog een douchemuntje over.
In de middag begint de regen. Ik had mezelf voorgenomen om niet teveel met mijn telefoon bezig te zijn deze reis. Het is rijkelijk mislukt. Social media apps verwijderd en toch ben ik constant in de weer. Ik had gedacht dat ik door minder schermtijd meer mindfull zou gaan fietsen. Om me heen kijken enzo. Niks is minder waar, ik zit heel de dag op Google Maps, ik luister heel de dag muziek. Bij Oppenheim neem ik een foute afslag. Ik heb het voetgangerspad langs de rivier te pakken en moet door het grind en de modder. Op Soundcloud heb ik Beat Working vol. 1-5 herontdekt. Meine Gute wat lekker. Bij volume 4 vlieg ik door het bos. Rond minuut 24 doemt er een remix op met Busta Rhymes, Queen en Gaffelstein. Het is teveel. Mijn oren en ogen spatten bijna uit elkaar van genot. Ik ga te hard als mijn voorwiel weg glijd en ik in een flits op de modder/steen combinatie lig. De reflexen zijn niet eens zo slecht. Mijn been is geschaafd en er zit een klein maar diep wondje op mijn linker pinkmuis. Alles zit onder de modder, de 2 voorste tassen zijn van mijn fiets gevlogen. Een halve minuut scheld ik met alles wat ik heb, zo hard als ik kan. Niemand die het hoort, maar het lucht op. Na pruttelend begint mijn hand te steken en ik zie dat er nog een steentje in mijn hand zit. Ik loop naar de rivier om de modder van mijn handen af te spoelen en het steentje te verwijderen. Ik kijk om naar het trieste schouwspel op het pad. ‘Godver de tering’. Ik moet moeite doen om een steen te vinden waar mijn standaard op kan blijven staan. Als hij staat zoek ik het Kruidvat EHBO tasje wat mijn moeder me meegaf. ‘Wondspray’ lees ik. Al ik het nu niet gebruik gebruik ik het nooit. Eenmaal schoongespoten en gepleisterd bekijk ik het flesje nogmaals. Ik besluit van vallen geen gewoonte te maken en giet de halve inhoud van het flesje in de modder. Ik heb er een minuut later al spijt van en houdt mezelf voor dat deze vervuiling kan worden weggestreept tegen de naaktslakken die ik vandaag vakkundig heb weten te ontwijken.