Het zijn degelijke cijfers van afnemende flora en fauna die me dat knagende klote gevoel geven over de soort waar ik zelf toe behoor. De-gif-spuitende-alles-verslindende-mensaap.

Ik loop opgefokt naar buiten en storm weer naar binnen voor een Italiaans versie van ‘Witte wa gíj ken!’. Mijn ingestudeerde relaas komt er redelijk uit. Ik zeg dat ik vanaf nu voor haar zoon en Guiseppe werk en dat zij mij met rust moet laten. Dat ze nooit tevreden is en me als een hond behandeld…

Terug in de paarse Fiat kunnen we het niet meer houden. Zullen we? Ze scheurt de verpakking open en kijkt me vragend aan. Ik knoop mijn broek alvast los…

Maria is dus een dikke nerd. Ze waggelt met norse blik en oranje haar uitgroei door het grote huis om overal de prima sfeer te verzieken. Ik probeer er in goede buien een compassie project van te maken, maar faal opzichtig…

Ik trek mijn fietstrui uit en loop langzaam weer terug naar boven als ik schrik van een balkende ezel. Wat een kabaal! Ik vraag me af of de afgelopen winter traumatiserend was. Zou hij of zij familieleden verloren zijn? Zou hij hebben toegekeken of vooral hard weg zijn gerend bij de aanwezigheid van een met uitsterven bedreigde beer?

Het is alweer 6 jaar geleden dat het uitging met Roberta, de vurige Italiaanse met de volle billen en een uitzonderlijk talent tot onvoorwaardelijk houden van. Mijn Italiaanse lessen zijn bij haar begonnen en ik heb haar geleerd dat ze een ‘schoon vlooike’ is.

Netwerken. Ook zoiets. Het schijnt essentieel te zijn, maar ik word nog liever varkens baron. Visker Vlees, best pakkend.

Ik moest het hebben van mijn grapjes en Michael Jackson impressies op de dansvloer. Ze kwam uit een rijk en tamelijk disfunctioneel gezin. Zo’n gezin waar ze altijd kokosbrood hebben.

Ik zing ‘La solitudine’ van Laura Pausini met mijn aangeschoten kop. Op minuut 2:25 haal ik uit: Non è possiiiibile dividereee, La vita di noi due… Ik realiseer me net niet op tijd hoe dom dit over moet komen en wordt hartstochtelijk uitgelachen door pubers met hippe mondmaskers.

We worden gewekt door een grote bonte specht die op de gierzwaluw nestkast aan haar huis begint te hameren. Leuk allemaal die vogels, concluderen we, maar nu even niet. Ik sta op om het beestje te verjagen bij het raam en vraag me af of ze naar mijn billen kijkt…

Nielson!? Hoor ik. Si! Roep ik en loop half naakt naar buiten. Het is Michele, de oudere broer van Angelo. Hij komt wat dingen opmeten voor een kleine verbouwing aan het huis. Ik loop de keuken in om de afwas te doen alsof ik dat net van plan was…

We varen langs een reeks stortstenen en inderdaad ik zie mijn eerste zeehonden. Wat een baan. Krijg ik hiervoor betaald? De truc is, zegt Adje, om zo min mogelijk op kantoor en zo veel mogelijk buiten te komen. Dan verzuip je niet zo snel in de roddel fabriek. 2 jaar later begrijp ik maar al te goed wat hij bedoeld…

De lobby van een hotel is open in ik mag aan een tafeltje gaan zitten. Voor 4,50 bestel ik warm water met een smaakje en de niet zo vrolijke man die me deze lekkernij serveert vraagt voor de 3de keer of ik niks wil eten. Oke, doe maar een croissantje dan, nerdekut’ Zeg ik, en hij verstaat Croissantje…

Als muziekliefhebber een gevoelig onderwerp. Mensen die moedwillig voor infantiele achtergrond deuntjes kiezen, ik zal ze nooit begrijpen. Hoe kan ik ooit vrienden worden met iemand die elke dag 15 keer naar hetzelfde David Guetta nummer wil luisteren?

Hij roept iets onaangenaams wat ik niet versta en ik draai mijn fiets om en rijd langzaam zijn kant op. ‘Wass dan?!’ Roep ik. Dat riep Arjan Robben ooit tegen zijn eigen publiek in de Champions League finale en voelde wel toepasselijk nu. Toegegeven, op zulke momenten weet ik niet precies wat ik ga doen…

Het zweet breekt me uit. Godver de tering, denk ik. Dit kan iedereen met zijn ogen dicht, en ik niet eens als ik mijn derde oog laat laseren. Mijn vingers zijn te dik, mijn technisch inzicht infantiel.

De reflexen zijn niet eens zo slecht. Mijn been is geschaafd en er zit een klein maar diep wondje op mijn linker pinkmuis. Alles zit onder de modder, de 2 voorste tassen zijn van mijn fiets gevlogen. Een halve minuut scheld ik met alles wat ik heb, zo hard als ik kan. Niemand die het hoort, maar het lucht op.

‘Wajo, scheve kútzooi!’ Schreeuw ik fluisterend, onhoorbaar voor de indringer. Ik realiseer mij op dat moment nog niet dat deze hekel aan alles en iedereen, alle dingen die me irriteren, me langzaam slopen.